هرکسی کو دور ماند از اصل خویش...بازجوید روزگار وصل خویش...
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام به همه ی عزیزانی که چراغ اینجا رو روشن نگه داشتن و در غیاب من به اینجا سر میزدن...
بعد از مدت های طولانی اومدم...باید بگم که خیلی وقته درسم تموم شده و مشغول گذراندن طرح و پزشک دهکده شدنم:)
هرچی که خوندیم و یادگرفتیم رو باید در عمل پیاده کنیم...مهم ترین نکته ای که میشه به عنوان اصل در دوران طبابت ازش یاد کرد داشتن وجدان کاری و حس مسوولیته...بهتون قول میدم اگر این دو رو داشته باشید میتونید بسیار موفق و دوای درد هم وطنانمون باشید...
.
.
.
.
یادش بخیر روز اولی که به عنوان پزشک وارد درمانگاه شدم یه آقا اومد و از م درخواست ازمایش غربالگری بچه ی شش ماهه ش رو خواست...و من گیج شده بودم که کدوم مورد رو باید بنویسم...غافل ازینکه که یه سری کارها و اقدامات بهداشتی رو توی هیچ کتابی ننوشته وباید پروتکلش رو از وزارت بهداشت داشته باشیم...با خودم عهد بستم که به محض راه افتادن به همه ی اونایی که اول راهن و سوالاتی دارن کمک کنم و به حمدلله همین هم شد...طوری که بچه های طرحی تازه وارد هر لحظه در حال تماسن و قصد کردن منو به مرز غلط کردم برسونن!:)))))))))
.
.
.
.کار در دوران طرح و مناطق محروم جدا از شیرینی هاش و استفاده از طبیعیت زیبا و صداقت مردم روستا،یه سری غم ها داره که تا عمق دلت رو میسوزونه...غم نداری مردم و عدم آگاهی...امیدورام جهل هرچه زودتر از تمام قسمت های وطنم برچیده بشه...حالا که استارت رو دوباره زدم،میام و از خاطرات تلخ و شیرینم خواهم گفت...:)
چشمای زیباتون رو مهمون میکنم به عکس زیبا از یکی از دهگردشی هام...:)
